taktyka zielona obejmuje działania bojowe na terenach zalesionych. W taktyce zielonej z oddziału można stworzyć różne formacje bojowe które formuje się w zależności od wymaganej sytułacji oraz dostępnego stanu osobowego w danym momencie. Najpopularniejszym podziałem drużyny używanym w taktyce zielonej jest podział na dwie sekcje bojowe tzw alpha i bravo a w razie nadmiernego stanu osobowego charlie, podczas gdy zastosowany jest podział na sekcje bojowe jest mozliwosc wspierania się wzjemnie sekcji w razie nagłego ataku lub podział na zadania które są indywidualne dla każdej sekcji np: gdy sekcja 1 atakuje sekcja 2 flankuje albo się przemieszcza w dogodne pozycje. No ale to taki przykład. Innym sposobem formowania dryżyny w taktyce zielonej w przypadku gdy stan osobowy nie przekracza 6-8 osób formuje się drużynę bojową bez podziału na sekcje. Nie ma sensu w tworzeniu podziału na sekcje bojowe z 6 ludzi. Tak więc reasumując najczęstszym podziałem gdy jest mały stan osobowy to drużyna bojowa, gdy stan osobowy przekracza 8 osób mozna formować dwie sekcje bojowe z jednej drużyny, a gdy stan osobowy przekracza 16 osób formuje się 3 sekcje bojowe.liczebność w sekcjach też podlega pewnym wyjątkom jak sekcja snajperska, zwiadowcza lub dywersyjna które to sekcje nie powinny przekraczać 2 do 3 osób. A mały stan osobowy nie tylko ułatwia infiltrację terenu bez bycia spostrzeżonym ale i daje o wiele większą mobilność podczas przemieszczania się sekcji. dla czego podział na sekcje jest taki ważny? Dla tego że nawet wprawiony dowódca nie poradzi sobie sam z 16 ludźmi podczas walki, nie poradzi sobie z wydawaniem rozkazów i cała sytułacja z opanowanej przerodzi się w chaotyczną wymianę ognia bez ładu i składu. Dla tego dowodzący drużyną powinien przy dużym stanie osobowym podzielić w zależności od liczebności żołnierzy drużynę na sekcje bojowe i w nich wyznaczyć osobę odpowiedzialną za dowodzenie sekcją tzw dowódców sekcji. Dowódcami sekcji powinny być osoby najstarsze stopniem a zarazem najbardziej doświadczone na polu walki. Tak więc stopień który nosi na pagonach osoba która dowodzi sekcją powinien być nadawany nie za to że jest kolegą inspektora ale za to że umie perfekcyjnie to czego powinno się od pełnionej funkcji wymagać.

Przejdźmy do konkretów. W taktyce zielonej najważniejszą częścią funkcjonowania grupy bojowej jest komunikacja. Komunikacja jest bezwzględnie najważniejsza dla zachowania względnego bespieczeństwa podczas poruszania się po wrogim terenie lub walki.dla tego każdy członek drużyny powinien być wyposarzony w radio któym może się łączyć z resztą drużyny to raz a dwa powinna zostać opracowana metoda porozumiewania się niewerbalnie między członkami drużyny. Ale komunikacja niewerbalna powinna być opracowana wg potrzeb danej drużyny i indywidualnie ćwiczona bo komunikacja niewerbalna jest podstawą w skrytym poruszaniu się drużyną. Teraz tak każdy członek drużyny ma prawo głosu i powinien go jak najbardziej używać, mianowicie wszystko co się dzieje powinno być meldowane. Czyli ktoś z drużyny zauważył przeciwnika ktoś został zaatakowany przez przeciwnika ktoś usłyszał przeciwnika. Wszystko powinno zostać meldowane, tak samo jak i rozpoczęcie otwarcia ognia w stronę przeciwnika powinno być meldowane, można sobie pozwolić na samowolne otwarcie ognia tylko w sytułacji gdy przeciwnik pierwszy otworzy ogień i sytułację w której wahanie lub nadawanie meldunku i zapytania o otwarcie ognia może kosztować żołnierza życie, w tedy jest zezwolenie na samoczynne otwarcie ognia w kierunku przeciwnika bo jest to bespośrednie zagrożenie życia. Podstawową zasadą jest to aby każdy członek sekcj miał swój numer.Tak aby łatwo go było wywołać. Tak też dowódca powinien mieć numer jeden aby był łatwy do spamiętania a reszta drużyny od 2-6-8. Tak też gdy mamy przypadek w którym drużyna jest podzielona na sekcje każdy członek powinien przed nadaniem meldunku się legitymować z której sekcji nadchodzi meldunek jako że wszystkie sekcje mają ze sobą kontakt aby dowódca podczas sytułacji awaryjnej wiedział że to z jego sekcji nadchodzi meldunek radiowy. Tak więc meldunek powinno się zaczynać od legitymacji tak też w zależności czy sekcje są nazwane alpha i brawo albo 1 i 2 to na przykład meldunek wysyła "dwójka" sekcji 2 albo bravo, początek meldunku powinien wyglądać następująco: Tu bravo 2 albo tu 2,2. Dalej należy przekazać informację którą chce się zakomunikować i ta informacja zawsze powinna być zaadresowana do dowódcy danej sekcji w tym dowódcy sekcji w której jest osoba meldująca w tym wypadku melduje się do bravo 1 albo 2,1 czyli osoby dowodzącej sekcją. Meldunki powinny być składane o. 1. Otwarciu ognia w stronę meldującego 2. Pozycji z której jest prowadzony ostrzał w stronę drużyny czyli godzina (uwzględniając aktualny kierunek marszu drużyny nie swój bo w tedy nikt z drużyny nie spojrzy się w odpowiednią stronę) oraz odległości z jakiej nadchoddzi ogień. 3. Prośba o ogień zaporowy. 4.Informacja o przeładowywaniu broni. 5. Prośba o otworzenie ognia jeśli jest na takową czas. 6. Meldunek o rzucie granatem (jakim kolwiek nie tylko odłamkowym ale i dymnym). 7. Meldunek o skończeniu się amunicji. 8.Meldunek o zauważeniu wroga bądź jego czynach czyli np gdy przeciwnik się wycofuje też należy to zameldować. 9.meldunek o zabiciu przeciwnika. 10.Meldunek o otrzymanym postrzle jeśli jest się w stanie jeśli nie ba to obowiązek zameldować kto inny. Taka forma meldunków wykorzystywana ma być przy użyciu radia ale i werbalnie gdy okoliczności nie wymagają użycia radia, żargon jest taki sam.

Teraz przejdziemy do wykorzystywanych formacji.Najczęściej wykorzystywanymi formacjami w taktyce zielonej są kiln,kolumna,szereg,diament,cygaro. Niezależnie od tego której formacji się używa drużyna zawsze powinna puszczać około 50-100m przodem tzw szpicę. Czyli (mięso armatnie) które przeczesuje teren przed przybyciem tam reszty drużyny. Taka szpica składa się przeważnie z jednej do dwóch osób. Jeśli istnieje możliwość i jest duża liczebność najmądrzej zostawić jeszcze 3 w odległości 50 po bokach drużyny i z tyłu. jednak nie zawsze jest to stosowane, najważniejsze aby była szpica.teraz przedstawie po kolei każdą z wymienionych formacji

-klin, ta formacja wykorzystywana jest na bardziej żadkich terenenach gdzie jest więcej miejsca, klin polega na tworzeniu trójkąta gdzie dowódca jest na przodzie na samym centrum a kolejno od niego odchodzą ramiona trójkąta po bokach o 5-10m co człowieka do tyłu i w bok. odległość w tył kolejnego człowieka to 5-10 i w bok też 5-10. tak aby się stworzyła taka piramidka patrząc w stronę kierunku marszu.

-szereg, formacja która też wymaga sporej ilości miejsca, po prostu szereg stworzony z drużyny gdzie odstępo od następnego żolnierza jest 5-10m.


-Kolumna, formacja stosowana gdy nie ma dużo miejsca np: cieniutkie ścieżki leśne, gęsty las lub podobne. Jest to formacja tak zwana gęsiego z zachowaniem odstępów 5-10m.



-Diament, dość nietypowa i mało używana formacja ,stosowana do uniknięcia ataku z boków drużyny. Stosowana gdy nie ma na tyle miejsca aby przemieszczać się klinem. odległość jest najbardziej preferowana mniejsza czyli 5m odstępu dla zwracia formacji do rozmiarów bojowych.


-Cygaro, formacja stosowana raczej na patrolach niż w boju. Cygaro jest wykorzystywane raczej przy małej ilości miejsca tutaj przykładem może służyć poruszanie się po zwykłej drodze. Celem formacji cygara jest to aby każdy miał przydzieloną ćwiarkę terenu której musi pilnować a każdy inny członek oddziału ilnuje inne cześći pola widzenia oddziału. Formacja dzieli oddział na dwie części prawą i lewą z czego każda ze stron osłania swoją połowę. z czego pierwsi żołnierze z przodu osłaniaja przód i kawałki boków a żołnierze w środku osłaniają tylko boki formacji z czego żołnierze z tyłu osłaniają tylne ćwiartki a ostatni żołnierze teoretycznie powinien ciągle iść tyłem, z czego co 500m zmienia się z kolegą z lewej lub z prawej strony, jednak gdy patrol nie ma charatkeru aż tak bojowego wystraczy że dwie ostatnio osoby spoglądaja się co jakiś czas do tyłu.



Używane formacje powinno się zmieniac często w zależności od sytułacji, potrzeby oraz terenu po jakim się porusza.

Teraz przejdźmy do reakcji drużyny na kontakt.Gdy ktokolwiek z drużyny zauważy przeciwnika zanim przeciwnik spostrzeże oddział powinien wydać komendę kontakt, z czego cały oddział powinien się natychmiastowo zatrzymać i wszyscy powinni przykucnąć jeżeli jest wysoka roślinność i paść na ziemię jeśli się jest w otwartym polu lub przy niskiej roślinności. Następnym krokiem jest wydanie komendy przez osobę która zobaczyła przeciwnika gdzie ten się znajduje czyli godzina patrząc kierunek marszu oddziału i odległość w metrach. Jeśli oddział ma zamiar nieostrzeżenie się oddalić to dwie osoby zostają z wycelowaną w przeciwnika bronią a reszta się wycofuje czołgając z czego potem oddział się zatrzymuje i osłania pozostałą dwójkę i tak co 20m aż nie będzie można uciec w pozycji bardziej stojącej. A jeśli drużyna ma zamiar zaatakować przciwnika po wydaniu komendy przez dowódcę formuj formację bojową, w tedy drużyna z po padnięciu na glebę powinna rozciągnąć szereg podczołgując się roztaczając ścianke w kierunku przeciwnika lub jeśli jest taka możliwość wysłać równocześnie z tymi działaniami ekipę która ma sflankować przeciwnika gdy główna grupa szturmowa zajmie się ściąganiem na siebie ognia. To samo tyczy się w przypadku roślinności wysokiej która zamaskuje działania drużyny wykonuje się te same czynności na kuckach. jak już wspomniane zostało w sytułacji otwarcia ognia do nieświadomego o obecności drużyny przeciwnika informowac dowódcę i czekać na rozkac bo być może przed otwarciem ognia ekipa flankująca zajmuje własnie w tym momencie pozycje do ostrzału i nagła wymiana ognia postawi ich w złej sytułacji.

Oddział który został znienacka zaatakowany bądź wpadł w zasadzkę. Po usłyszeniu strzałów każdy bezwzględnie z drużyny powinien paść na glebę bo trawa zamaskuje oddział przed wzrokiem przeciwnika. jednak nie da ochrony przed kulam, w tym wypadku przeciwnik zawsze strzela w miejsce w którym ostatnio widział poadającego na ziemię żołnierza i w to miejsce najczęściej usilnie strzela kiedy straci wrogiego żołnierza z pola widzenia, w takim wypadku po padnięciu na glebę należy się przeturlać w prawo lub w lewo w celu uniknięci ostrzału a gdy przeciwnik przeturlania nie zauważy będzie przekonany że trafił któegoś z drużyny. W wypadku gdy sytułacja jest w miarę opanowana i oddział leży na ziemi jednak nie może się ruszyć, dowódca powinien zostać poinformowany o ewentualnych rannych ale powinien zostać złożony meldunek o tym czy któryś z żołnierzy nie widzi z kąd padają strzały. Jeśli tak i jest możliwość odpowiedzenia ukcesywnie ogniem osoba w kontakcie wzrokowym powinna odpowiedzieć ogniem i stawiać zaporowy jeśli wymaga tego sytułacja, do momentu w któym drużyna nie zajmie pozycji do ostrzału czyli do póki nie podczołga się i nie rozciągnie skrzydeł i nie stworzy linij ostrzałowej. Jeśli jest taka potrzeba medyk w tym moemencie może zająć się rannymi. Jeśli jednak siły wroga dają ogień zbyt silny należy wycofać się skokami, czyli jedna grupa daje ogień zaporowy a druga w tym momencie podnosi się i przeskakuje lub przeczołguje się do osłony i zmiana ról aby reszta mogła się wycofać. największy problem jest z rannymi bo nie idzie szybko ich ściągnąć z pola ostrzału, a ściągając rannego pod ostrzałem praktycznie gwarantuje śmierć. Jest więc opcja inna, gdy zostawienie medyka z rannymi. wycofanie się oddziału i próba udeżenia z innej pozycji na siły ostrzeliwujące wroga, Zostawienie rannych na pastwę losu jest niewybaczalne ale jeśli nie ma jak ich ściągnąć to trzeba się wycofać i spróbować natarcia, może nie jest to dla rannych pocieszające ale na pewno lepiej żeby ci którzy są ranni troszkę pocierpieli albo umarli od odniesionych ran niż żeby reszta oddziału zginęła broniąc ich w jednym miejscu. Czasem trzeba kogoś poświęcić aby reszta mogła żyć.

Dla tego podczas takich sytułacji przydaje się podział na sekcje, bo gdy sekcja 1 dostaje się pod ostrzał sekcja 2 w tym momencie będąca 100m z tyłu zajdzie ostrzeliwującego przeciwnika.

Podstawą taktyki jest wzajemne ubespieczanie się przy każdej czynności, a też bardzo ważną rzeczą jest robienie wszystkiego po kolei a nie na raz. Bo gdy cały ostrzał padnie na grupę przechodzącą przez drogę jest o wiele bardziej niebespieczny gdy ostrzał padnie na jednego żołnierza forsującego drogę.

Dla tego to ważne podczas ataku, zmieniania pozycji, wycofywania się wszystko robić po kolei i skokami, gdy jeden osłania drugi się przemieszcza, zmienia magazynki przeczołguje się itp.

Dla tego ważnym czynnikiem jest przechodzenie przez drogi i ścieżki. Lepiej unikać dróg i ścieżek ale jeśli trzeba przez nie przejść prostopadle to robi się to w sposób następujący. dwie osoby podchodzą do drogi. z czego każda osłaniając swoją stronę. Gdy jest czysto jedna z tych dwóch osó przechodzi na drugą stronę kładzie się w kierunku który ma osłaniać i w tedy reszta drużyny po kolei przechodzi przez drogę. z czego gdy przejdą wszyscy osłaniający który został na początku przechodzi ostatni podchodzi do osłaniającego który na początku przeszedł i obaj odchodzą do reszty drużyny.

To są takie podstawy taktyki zielonej, ale te podstawy każdy nowy ma znać i to będzie wpajane na każdych treningach.